பலா பட்டறை: 06/01/2012 - 07/01/2012

ஒரு பரதேசியின் பயணம் 4 - வெள்ளியங்கிரி தரிசனம்.




முதல் பாகம் - இங்கே

ஆறாவது மலை உச்சி, ஏழாவது மலை அடிவாரத்திலிருக்கும் சுனை மிகுந்த குளிர்ச்சி உடையது, அதில் ஏன் குளிக்கவேண்டும்? ஏனென்றால் அப்பொழுதுதான் ஏறிவந்த களைப்பு அறவே நீங்குகிறது. பளிச்சென்று பல்ப் போட்டாற் போல உடலெல்லாம் ஒரு புத்துணர்ச்சி பரவுகிறது. முக்கியமாக வரவிருக்கும் குளிர் நம்மைத் தாக்காமல் இருக்க உடலைத் தயார் படுத்துகிறது.

இனி ஏழாம் மலை பற்றி, ஆறாவது மலை உச்சிதான் ஏழாம் மலை அடிவாரம் என்றாலும், அது ஒரு இறக்கமான இடம். சுனையிலிருந்து சிறிது தூரம் ஏறிய உடனே ஒரு நமக்குக் காணக்கிடைப்பது ஒரு பெருவெளி, நீண்ட மண் பாதை, எப்பொழுதும் ஈரமாக இருக்கும் இடம், சட்டென்று வானிலை மாறுவதை உணரமுடிகிறது. காற்று முன்னைக்காட்டிலும் வேகமாக வீசுகிறது. சுற்றுமுற்றும் வெண்பனி மேகங்களால் மூடப்பட்டு என்ன இருக்கிறது என்பதே தெரியாத நிலை. தீடீரென்று வெயிலடிக்கும்போது பள்ளத்தாக்கோ, அடர்ந்த காடோ, மலைகளோ தெரியவரும், ஒரு போட்டோ எடுக்கலாம் என்று செல்போனை வெளியே எடுப்பதற்குள் வெளிச்சம் மறைந்து புகை மண்டலமாகக் காட்சி அளிக்கும்.

ஏழாம் மலை பனி மூட்டம்


தான்தோன்றிப் பிள்ளையார்

ஏழாம் மலை ஏறுகிறோம் என்பதே ஒரு மிகப்பெரிய பூரிப்பை உள்ளே பொங்கச்செய்தது. கடந்து வந்த மலைகளைக் காட்டிலும் இங்கே நடப்பது சவாலாக இருந்தது. பாதை, மழை இல்லாததால் வழுக்கவில்லை, என்றாலும் ப்ராணவாயு குறைவு என்பதை உணரமுடிந்தது. மெதுவாகவே நடக்க ஆரம்பித்தோம். முதலிலேயே வெட்டவெளியில் வருவது தான்தோன்றிப் பிள்ளையார் சிலை.

அவரைச் சுற்றிவிட்டு முன்னேறிச் செல்லச் செல்ல காற்றும், பனியும் அதிகமாகியது, சர்வசாதாரணமாக தூக்கி அடிக்கக்கூடிய வலிமை அங்கே காற்றுக்கு இருந்தது. மோசமான வானிலையில் சர்வநிச்சயமாக மனிதர்களால் இங்கே நடக்க இயலாது என்பது புரிந்தது, சரியான அளவில் எங்கள் உடல் தாங்கக்கூடிய அளவிலே அங்கே வானிலை அமைந்தது என்பது எங்களுக்கு ஒரு கொடுப்பினைதான். ஸ்வாமிஜியும் மற்றவர்களும் எங்களுக்கு முன்பாகவே சென்றுவிட்டிருந்தனர், அகநாழிகை வாசுதேவன் மட்டும் இருவேறாக பாதை பிரியும் இடத்தில் நாங்கள் வழிதவறாமல் இருக்க எங்களுக்காக காத்திருந்தார்.

ஈசனைக் காணும் முன்பாக முதலில் வரும் பிள்ளையார் தரிசனம்


இன்னும் சற்றுதூரம்தான், அற்புதமான தரிசனம் கிடைக்கப்போகிறது, ஆனால் அந்த இடம் எங்கே என்று எங்களுக்குத் தெரியாத அளவிற்கு பனி மூட்டம் இருந்தது, இதோ இந்தப் பாறையின் பின்புறம்தான் என்று எங்களுடன் வந்தவர் சொன்னார். வளைந்து ஏறிய ஒரு பாதையில் தடுப்புக் கட்டைகள் தெரிந்தன. பல சூலங்கள் குத்தி வைக்கப்பட்டிருந்தது. மிகப்பெரிய பாறைகளை யாரோ அடுக்கி வைத்ததுபோல, மிகப் பிரம்மாண்டமாக பெரிய பாறைகளின் நடுவில் முதலில் ஒரு பிள்ளையார் சிலை வருகிறது. அவரை தரிசித்து வலதுபக்கம் படிகள் இறங்கினால் அந்தப் பிரம்மாண்டமான பாறை அடியில் இயற்கையாகவே இருக்கும் குகையில் மிக அழகாக நமக்கு காட்சி அளிப்பது சுயம்புவாய் தோன்றிய பஞ்ச லிங்கங்கள்.

அதோ அந்த வலதுபக்கமிருக்கும் கூரையின் அடியில்தான் இருக்கிறான் ஈசன்.


முதலில் இருக்கும் பெரிய லிங்கமும் அதற்குப் பின்னால் இருக்கும் மற்ற நான்கு லிங்கங்களும் சேர்ந்து அந்தச் சிறிய குகைதான் அனைவரையும் ஈர்க்கும் ஒரு அற்புத இடம். இதுதானா? இதற்குத்தானா இவ்வளவு சிரமம் என்றெல்லாம் எந்தக் கேள்வியும் எழவில்லை. உடலில் எந்தக் களைப்பும் தெரியவில்லை, மனதெங்கும் உற்சாகம், சுற்றிச் சுற்றிப் பார்க்கிறேன், எங்கும் பள்ளத்தாக்கு, வீசி அடிக்கும் பனிக்காற்று, திடீரென்று அடிக்கும் வெயில், இயற்கையின் பிரம்மாண்டம், எல்லாவற்றையும் உதறிவிட்டு கிடைப்பதை உண்டு இங்கேயே தங்கிவிடலாம் என்ற வெறி மனதில் வழிந்தோடியது.

தென் கயிலாயம், வெள்ளியங்கிரி - ஈசன் சன்னதி


மிக அழகான பூசை


நாங்கள் சென்றபோது எங்களுக்கு முன்னரே வந்திருந்த ஸ்வாமிஜி லிங்கத்திற்கு அபிஷேக, ஆராதனைகள் ஆரம்பித்திருந்தார், அழகான மலர் மாலை, சந்தனம் பூக்கள், வில்வ அர்ச்சனைகளுடன் பஞ்சலிங்க தரிசனம் மிகவும் அற்புதமாக இருந்தது. ஒவ்வொருவரையும் லிங்கத்தின் முன் அமர்ந்து தனித்தனியாக ப்ராத்தனைகளுடன், வில்வ அர்ச்சனை செய்து, தீபாராதனை காட்டச்சொன்னார். அனைவரும் முடித்தபின்னர், அங்கேயே இருந்த படிக்கட்டுகளில் அமர்ந்துகொண்டு தியானமும், பாடல்களும் பாடினோம். யாருமில்லாத அந்த இடத்தில் காற்றின் ஓசையில் எங்கள் சேர்ந்திசைத்த குரல் அற்புதமாக இருந்தது.

பூசை செய்த வீடியோ


ஆழ மூச்சை உள்ளிழுத்து கண் மூடி ஏதும் நினைக்காது வெறுமனே அமர்ந்திருந்தேன். என்னத்தை வேண்டுவது? என் யோக்கியதைக்கு மேலேயே வாழ்வு கிடைக்கப்பெற்றவன் நான். இது போன்ற பிராயணங்களே எனக்கு எப்படி அமைகிறது என்ற கேள்விக்கே விடை தேடிக் கிடைக்காமல் விட்டுவிட்டவன் நான். குறை ஒன்றுமில்லை, நமக்குக் கிடைக்கவேண்டியது யார் தடுப்பினும் கிடைக்கும், கிடைக்காதது என்ன முயற்சித்தும் கிடைக்காது, மலை ஏற்றி அழைத்து வந்த பரம்பொருளுக்கு நன்றி நினைத்து வெறுமனே அமர்ந்திருந்தேன்.

உள்ளே இருக்கும் இந்த லிங்கங்கள்தான் இங்கே புனிதமா? வேறொன்றும் இல்லையா? இதற்குத்தான் இத்தனை பாடா? என்று கேட்டால், இல்லை இந்த லிங்கங்கள் ஒரு எல்லை. போதும், உனக்கென்று விதித்தது உனக்குக் கிடைக்கும், இந்த முயற்சியில் உனது எல்லை இது என்று காட்டவே இப்படி அமைந்திருக்கலாம். ஒரு வாழ்க்கைப் பாதையின் ஏற்ற இறக்கத்தைத்தான் இந்தப் பயணம் கன கச்சிதமாக உணர்த்துகிறது. இங்கே காணிக்கைகள் இல்லை, மிகப்பெரிய ஆடை அலங்காரங்கள் இல்லை, நீங்கள் நினைத்தாலும் இங்கே அதைக் சுமந்து கொண்டு வருவது சிரமம். கொள்ளை காசு கொடுத்து குடிநீர் வாங்கத் தேவை இல்லை, குளிக்கக் கட்டணமில்லை. எத்தனை கோடீஸ்வரராக இருந்தாலும் எளிமையாக நடந்து வந்துதான் தரிசிக்க முடியும். அகங்காரத்திற்கும், பலத்திற்கும் இங்கே வேலையே இல்லை, மனோதிடம் மட்டுமே பரிசோதிக்கப்படுகிறது. நீங்கள் எந்த மதத்தினராக இருந்தாலும் இங்கே வந்து இயற்கையின் மாசுபடாத அற்புதத்தை தரிசிக்கலாம். உள்ளுக்குள் ஏதோ ஒரு கதவு உங்களுக்குத் திறக்கும். நல்ல பாதைக்கு நிச்சயம் திசை திருப்பும். அதற்கு இயற்கை என்றோ, ட்ரெக்கிங் என்றோ, ஆக்ஸிஜன் என்றோ, ஈசன் என்றோ பெயர் வைக்கலாம், பெயரில் என்ன இருக்கிறது???

பஞ்ச லிங்களையும் புகைப்படம் எடுத்துக்கொண்டேன், யாம் பெற்ற இன்பம் பெறுக இவ்வையகம். அந்தப் புகைப்படம் இங்கே


’எறும்பு’ ராஜகோபால், வைரவன், ’அகநாழிகை’ வாசுதேவன் வெள்ளியங்கிரி ஈசன் வாசலில்


தரிசனம் முடிந்து வலப்புறமாகச் சுற்றி இறங்கினோம். ஏழாம் மலை அடிவாரத்தில் சிதிலமடைந்த ஓலைக் கடையில் எல்லோரும் காத்திருங்கள் நாம் அடுத்து கண்ணன் குகைக்குச் செல்லப்போகிறோம் என்று ஸ்வாமிஜி சொன்னார். மெதுவாக நடந்து சென்று எடுத்துவந்திருந்ததை உண்ணத்துவங்கினோம். குகையை ஸ்வாமிஜி சென்று பார்த்துவிட்டு அழைப்பதாக தகவல் வந்தது.

குகைக்குச் செல்லும் பாதை இல்லாப் பாதை

ஏழாம் மலை ஆரம்பிக்கும் இடத்தில் ஏறும்போது இடப்புறமாக ஒரு மிகப்பெரிய சரிவு வருகிறது காட்டுச் செடிகள் வளர்ந்து பாதைகள் ஏதுமில்லாத இடத்தில், விஷயம் தெரிந்தவர்கள் மட்டுமே வழிகாட்டிச் செல்ல நாங்கள் அனைவரும் நடக்க ஆரம்பித்தோம், தூரத்தே ஒரு பாறை அருகில் ஸ்வாமிஜி ஒரு ஆரஞ்சுப் புள்ளியாகத் தெரிந்தார். அந்த இடத்தை அடைந்தவுடன்தான் தெரிந்தது அது குகைக்கான நுழைவாயில் அல்ல. அது இரண்டாகப் பிளவு பட்டிருந்த ஒரு பாறைப் பகுதி, சுமந்து வந்திருந்த பைகளை அங்கேயே வைத்துவிட்டு பாறைகளைக் கவனமாகத் தாண்டி வந்த வழி போல பாதி தூரம் ஏறிச்சென்றால் மிகப்பெரிய குகையின் நுழைவாயில் தெரிகிறது.

குகைக்குச் செல்லும் வழியில் பைகளை வைத்த இடம்

குகையின் உள்ளே டீ தயாராகிறது

விஷயம் தெரியாதவர்களால் கண்டே பிடிக்க முடியாத அளவிற்கு ஆபத்தான இடத்தில் இயற்கையாகவே மறைந்து இருக்கிறது. உள்ளே அட்டைப் பூச்சிகளின் தாக்கம் அதிகமாகவே இருந்தது. நுழைந்தவுடன் மிகப்பெரிய குகை, அதனுள்ளே புகுந்து வலப்பக்கம் சென்றால் அடுத்தடுத்து அறைகள் போல குகைகள் இருக்கின்றன. அட்டைகள் மட்டும் இல்லையென்றால் நிம்மதியாகத் தங்கி ஓய்வெடுக்கத் தகுந்த இடம். இந்த இடத்தைப் பற்றி அறிந்தவர்களால் ஏற்கனவே அங்கே அடுப்பு மூட்டி விறகெறித்து சமைத்த தடங்களும், சாம்பலும் காணக்கிடைத்தது, ஸ்வாமிஜியின் ஆஸ்தான சீடர் எங்களுக்காக சுள்ளிகள் சேகரித்து அற்புதமான சுக்குக் கருப்பட்டி டீ தயாரித்துத் தந்தார், அனைவரும் குடித்துவிட்டு, சிறிது நேரம் ஓய்வெடுத்து மீண்டும் மலை இறங்க ஆரம்பித்தோம். மூன்றாவது மலை உச்சியில் இருக்கும் பிரம்ம குகை அருகில் எங்களை ஒன்று கூடச் சொன்னார் ஸ்வாமிஜி.


மீண்டும் ஆறாவது மலை சுனையைப் பார்த்துக்கொண்டே இரவில் எடுக்க முடியாத இடங்களைப் பகலில் செல்போனில் போட்டோ எடுத்துக்கொண்டே இறங்கினேன், பாதங்களும், குதிகாலும் போதும் ஓய்வெடு என்று கதறியும் பொருட்படுத்தாமல் மூன்றாம் மலை நோக்கி நடக்கத் துவங்கினேன். இந்த மலைப் பிரயாணத்தில் இறக்கம்தான் ஏற்றத்தைவிட மிகவும் சோதனையானது, சென்ற முறை அனுபவத்தில் முதல் மலையில் இறங்கும்போது ஓய்வெடுத்ததால் அடுத்த அடி எடுத்துவைக்க அவஸ்தைப்பட்டது எனக்கும் ராஜகோபாலுக்கும் நன்றாக நினைவிலிருந்தது, என்ன ஆனாலும் ஐந்து நிமிடங்களுக்கு மேல் ஓய்வெடுப்பதில்லை என்ற முடிவில் நாங்கள் இருந்தோம். போதாததுக்கு 10 மணி ரயில் பிடிக்க அப்படி சென்றால்தான் 7 மணிக்குள் வெளிச்சம் இருக்கும்போதே அடிவாரம் அடைய முடியும் என்பது எங்களுக்கு நன்றாகப் புரிந்திருந்தது. என்னைவிட ராஜகோபால் பாத வலியில் மிகவும் சிரமப்பட்டாலும் தாங்கிக்கொண்டு என்னைவிட முன்னால் அவரால் நடக்க முடிந்தது. அவருக்கும் முன்னால் அகநாழிகை வாசு அசால்ட்டாக நடந்துகொண்டிருந்தார், நிச்சயம் இவர் மலை ஏற சிரமப்படுவார் என்று நான் நினைத்த வாசு மிகச் சுலபமாக மலை ஏறி இறங்கியது இந்தப் பயணத்தில் மனோதிடமும், ஆர்வமும் எந்த எல்லைக்கும் ஒருவரை பயணிக்க வைக்கும் என்று எனக்கு உணர்த்தியது. அவர் மட்டுமல்லாது அறுபது வயதைக் கடந்த கனத்த சரீரமுள்ள திரு,அருணாச்சலம் என்பவர் சென்ற ஆண்டும் எங்களுடன் வந்திருந்து ஏழாம் மலை ஏறாமல் திரும்ப வந்து, இம்முறை ஸ்வாமி தரிசனம் செய்தார். அவரது மனோதிடம் வியக்க வைத்தது. பல 30 வயதுற்குள்ளான இளைஞர்கள் மிகவும் சிரமப்பட்டதையும் பார்க்கும்போது, உடல் வலிமையும் வயதும் ஒரு பொருட்டே அல்ல என்பது உறுதியாகப் புரிந்தது. பயண ஆரம்பத்திலேயே ஓம்கார் தெளிவாக எல்லோருக்கும் விளக்கிவிட்டார், எப்பொழுது மலை ஏறமுடியாது என்று தோன்றுகிறதோ அப்பொழுதே நீங்கள் நிறுத்திவிடலாம், ஏழாம் மலை என்பதை விட இந்த மலை சிறிதேனும் ஏறுவதே முக்கியம் எக்காரணம் கொண்டும் அதில் ரிஸ்க் எடுத்து அடுத்தவர் பயணத்திற்கு இடையூராக இருக்கலாகாது என்று சொல்லி இருந்தார். ஆனால் ஆச்சரியமாக கலந்துகொண்ட அனைவரும் ஒரு குறையுமின்றி ஏறி இறங்கினோம்.

பிரம்ம குகை நுழைவாயில், அந்தப் பாறைகளுக்கு சுமார் 20 அடிக்குக் கீழே சுயம்பு லிங்கம்


மூன்றாம் மலையில் அனைவரும் பாதாளகுகையில் இருக்கும் மற்றுமொரு சுயம்பு லிங்கத்தை தரிசனம் செய்யக் காத்திருந்தனர். இதைப்பற்றி சென்ற பயணத்திலேயே எழுதி இருக்கிறேன். நானும் ராஜகோபாலும் ஏற்கனவே பார்த்த குகை என்பதாலும், ஏறி இறங்குமளவிற்கு பாதத்தில் வலு இல்லாததாலும் வெளியிலிருந்தே தரிசித்து சிறிது ஓய்வெடுத்து அங்கிருந்த சுனை நீரை பாட்டிலில் நிரப்பிக்கொண்டு இறங்க ஆரம்பித்தோம்.

இரவு 7.20 அடிவாரம் வந்தபோது ஸ்வாமிஜி கைதட்டி வரவேற்றார். அதாவது நாங்கள் இறங்க ஆரம்பித்திருந்தபோது அவர் குகை உள்ளே அமர்ந்து மற்றவர்களுக்கு அங்கிருந்த சுயம்பு லிங்கத்தை தரிசிக்க வைத்து, அதன் பின்னர் வெளியே வந்து எங்களுக்கும் முன்பாக அடிவாரம் சென்றிருந்தார், ஸ்வாமிஜி 10மணிக்கு ரயில் பிடிக்க முடியுமா என்றேன், காசியில் இப்படித்தான் என்னுடன் வந்தவர் கேட்டார் உங்களுக்காக விமானம் காத்திருக்கும் கவலையின்றி தரிசனம் செய்யுங்கள் என்றேன், அவர் விமானம் இரண்டுமணி நேரம் தாமதமாகக் கிளம்பியது பிரச்சனையின்றி பயணப்பட்டார் , இத்தனை மலை ஏறி தரிசனம் செய்த உங்களை விட்டா வண்டி புறப்படும்? கவலை வேண்டாம் என்றார். நான் ஏதும் சொல்லாமல் சிரித்துவைத்தேன்.

கையிலிருந்த கழியையும், பையையும் கழட்டி வைத்துவிட்டு மல்லாந்து படுத்தேன். ஒன்றை வெற்றிகொள்ள முயற்சி மட்டும் முக்கியம் என்பது புரிந்தது. முயற்சி என்பது விதை போல அதை மண்ணில் புதைப்பது மட்டுமே நம் வேலை, வளர்வதற்கு விதை மட்டும் காரணமல்ல. நான் ஏதோ ஒரு ஜனனச் சங்கிலியின் ஒரு விதை என்னை ஏதோ ஒன்று இங்கே இழுத்துவந்து உரமேற்றி இருக்கிறது. உயர்வோ தாழ்வோ இனி பயப்பட ஒன்றுமில்லை. வருவது வந்தே தீரும் மெல்ல நம்பிக்கை எனும் கழி கொண்டு பயணப்பட்டுவிடலாம் என்று தோன்றியது. காலை நான்கு மணிக்குக் கிளம்பி சில ஆரஞ்சு மிட்டாய்களும், ஒரு எனர்ஜி ட்ரிங்கும், சில உலர் திராட்சைகளும், இரண்டு சப்பாத்திகளும், ஒரு சுக்குக் கருப்பட்டி உணவோடு 12 மலைகள் ஏறி இறங்கி இருக்கிறேன். மனதிலிருந்து விலகி உடல் தனியே ஓய்வெடுக்க ஆரம்பித்திருந்தது.

8மணி சுமாருக்கு இன்னும் சிலர் இறங்கவேண்டிய நிலையில் ரயில் பிடிக்கவேண்டிய அன்பர்களுக்காக, அவர்களுக்கு மாற்று ஏற்பாடு செய்து அங்கிருந்து கிளம்ப ஆரம்பித்தோம். அகநாழிகை வாசுவின் நண்பரான திரு.வைரவன் சிங்கப்பூரிலிருந்து இந்தப் பிரயாணத்திற்காகவே வந்திருந்தார், எங்களுக்கான உலர்பழங்கள் முதல் பல உணவுகளுக்கு அவர்தான் ஸ்பான்ஸர். யோகா கற்று பயிற்சியும் செய்துவரும் அவராலும் உடல் வலிதாண்டி மிகப்பெரிய ஒரு தரிசனம் கிடைத்ததாக மகிழ்ச்சியுடன் சொல்லிக்கொண்டிருந்தார், திருமதி.வைரவன் நானும் ராஜகோபாலும் 10மணி ரயில் பிடிக்கும் அவசரத்தில் இருப்பதை அறிந்துகொண்டு இரவு உணவு வாங்கி வைத்து அவர்கள் காரிலேயே உடனே ரயில் நிலையம் செல்லவும் ஏற்பாடு செய்திருந்தார். ப்ரணவபீடம் செண்டர் வந்த உடனே நாங்கள் ஸ்வாமிஜியிடம் விடைபெற்று ரயில் நிலையம் சென்றோம். ரயில் கிளம்ப 50 நிமிடங்களுக்கு முன்பாகவே நாங்கள் அங்கே சென்றுவிட்டோம். ரயிலில் ஏறிப் படுத்ததும் ராஜகோபால் டிக்கெட்டை என்கையில் தந்துவிட்டு உறங்கிவிட்டார், ஏசி கோச்சில் தந்த கம்பளியை இழுத்துப் போர்த்தி நான் தூங்க ஆரம்பித்தபோது, சார் என்ற குரல் கேட்டது, இது ஆர் ஏ சி உங்களுக்கும் எனக்கும் சீட்தான் பர்த் கிடையாது சாரி, என்ற சக பயணியைப் பார்த்தேன், அவருக்கு இடம் தந்து உட்கார்ந்துகொண்டேன்.

உட்கார்ந்துகொண்டே சென்னை செல்வதை நினைத்துப்பார்க்கவே கெதக்கென்று இருந்தது, ராஜகோபால் நல்ல தூக்கத்திலிருந்தார், அவருக்கும் சீட்தான் பர்த் இல்லை, அவர் தூங்குவதைப்பார்த்த அந்த இருக்கைக்குரியவரும் எங்கள் இருக்கையிலேயே அமர்ந்துகொண்டார், டிடிஇ வந்ததும் சார் பர்த் கிடைக்குமா? என்று கேட்டேன், அவர் கண்டுகொண்டதாகவே தெரியவில்லை, மன்னிக்கனும் சார், வெள்ளியங்கிரி ஏறி இறங்கி நேரா வண்டி புடிச்சிட்டோம் சீட்டில் உட்கார்ந்து சென்னைவரை செல்லமுடியுமான்னு தெரியல என்றேன், என்னையும் தூங்கும் ராஜகோபாலையும் பார்த்தவர், திருப்பூர் வரை வெயிட் பண்ணுங்க என்று சென்றுவிட்டார், சரியாக திருப்பூரில் இந்த சைடு பர்த்தே போதுமா வேற தரட்டுமா என்றவரிடம், இதுவே போதும் என்றேன், மற்ற இருவருக்கும் அந்த பர்த்தை தந்துவிட்டு இதிலேயே படுத்துக்கொள்ளுங்கள் என்று டிக்கெட்டில் எழுதித் தந்துவிட்டு சென்றார், நன்றி சொல்லி படுத்தேன், ஸ்வாமிஜி சொன்ன இத்தனை மலை தரிசனம் செய்த உங்களை விட்டா வண்டி புறப்படும் என்ற வாக்கியம் நினைவுக்கு வந்தது. வண்டி மட்டுமா பர்த்தும் அல்லவா தந்திருக்கிறான் பரம்பொருள் :)) எல்லாம் அவன் செயல் என்று கனவுகள் ஏதுமற்று சென்னைவரை ஆழ்ந்து உறங்கிப்போனேன்.


சில விஷயங்கள்::

அனைவரோடும் மலை ஏறும்போது, எங்கோ பிறந்து எங்கோ வளர்ந்த எங்களை இணைத்தது எது? என்ற கேள்வி எழுந்தது. வாழ்க்கையில் ஒருவரை சந்திப்பதும் அவரால் நம் வாழ்வில் விளையும் செயல்களும் ஒரு பட்டர்ப்ளை எஃபெக்ட் போலத்தான் இருக்கிறது.

இங்கே சொல்லப்பட்டிருக்கும் குகைகளுக்கு விஷயம் தெரிந்தவர்கள் உடனிருக்கும்போது தவிர மற்றவர்கள் தயவு செய்து செல்ல முயற்சிக்கவேண்டாம், மிகவும் ஆபத்தை விளைவிப்பதோடு, ஏதேனும் பிரச்சனை என்றால் நீங்கள் அங்கே இருப்பதே யாருக்கும் தெரியாமல் போகும் ஆபத்தும் இருக்கிறது.

நிகழ்காலத்தில் சிவா பலமுறை வெள்ளியங்கிரி சென்று வந்திருக்கிறார். எங்கள் கூடவே பிரயாணித்து எந்தக் களைப்புமின்றி சுலபமாக ஏறி இறங்கினார். மனிதர் ப்ரொபைல் போட்டோவில் பார்ப்பதைவிட 40% டிஸ்கவுன்டில் காட்சி தந்தார்.

இதுவரை வெள்ளியங்கிரி செல்லாதவர்கள் முதல்முறை செல்லவேண்டுமென்றால், அதற்கான ஆயத்தங்கள் மிக முக்கியம், குறைந்தபட்சம் 48 நாட்களாவது செருப்பில்லாமல் மண் தரையில் முடிந்த தூரம் வரை நடப்பது, குளிர்ந்த தண்ணீரில் குளிப்பது, படிகள் ஏறி இறங்குவது போன்றவை பிரயாணத்தை சுலபமாக்கும் என்பது என் எண்ணம். காலநேரமும் மிக முக்கியம். அனைவரும் சென்றுவரும் நாட்களில் ஏறி இறங்கும்போது ஏதேனும் ப்ரச்சனைகள் என்றாலும் உதவி கிடைக்கும். நிச்சயம் ஏற்கனவே ஏறிப் பரிச்சியம் உள்ளவரோடுமட்டுமே முதல் பிரயாணத்தை துவங்குங்கள் அற்புதமான அனுபவத்தை நீங்கள் அனுபவிக்கலாம். ஏழு மலை ஏற முடியாவிட்டாலும் பாதகமில்லை, எவ்வளவு உடல் தாங்குகிறதோ அவ்வளவு ஏறி இறங்குங்கள்.


தன்யனானேன் ஸ்வாமிஜி :))


ப்ரணவபீடம் சார்பில் ஸ்வாமி ஓம்கார் மூலம் நாங்கள் சென்று வந்த இந்தப் பிரயாணத்திற்கென்று எந்தக் கட்டணமும் வசூலிக்கப்படவில்லை. எனக்கு இப்படி ஒரு அற்புத தரிசனத்திற்கு இரு முறை வாய்ப்பளித்த ப்ரணவபீடத்திற்கும், அன்பின் வழி ஆன்மீகம் ஊட்டும் ஸ்வாமி ஓம்கார் அவர்களுக்கும், ப்ரயாணத்திற்காக பல விஷயங்கள் ஸ்பான்ஸர் செய்த நல்ல ஆன்மீக உள்ளங்களுக்கும் என் நெஞ்சார்ந்த நன்றியை சொல்லக் கடமைப் பட்டிருக்கிறேன்.

ப்ரணவபீடம் குறித்த மேலதிக தகவல்களுக்கு வலைத்தள முகவரி:


எனது கற்றுக்குட்டி எழுத்துவழி இந்த இடுகை மூலம் என்னுடன் வெள்ளியங்கிரி பயணித்த அனைத்து நண்பர்களுக்கும் எல்லா நலமும் வளமும் கிடைக்கவேண்டிய ப்ராத்தனையோடு இந்த இடுகையை முடிக்கிறேன்.


எவர் எவர்கள் எப்படிக் கண்டு எந்தப்படி நினைத்தார்
அவர் அவர்க்குஅப்படி நின்றாய் என்பது எக்காலம்?

- பத்திரகிரியார் மெய்ஞானப் புலம்பல்



தென்னாடுடைய சிவனே போற்றி!


நன்றி, வணக்கம். :)))))


ஒரு பரதேசியின் பயணம் - 4 (வெள்ளியங்கிரி 2/2012)


திருச்சிற்றம்பலம்.


ஆங்காரம் உள்ளடக்கி ஐம்புலனைச் சுட்டறுத்துத்
தூங்காமல் தூங்கிச் சுகம் பெறுவது எக்காலம்?

- பத்திரகிரியாரின் மெய்ஞானப் புலம்பல்


சென்ற வருடம் இதே ஜூன் மாதத்தில் ஸ்வாமி ஓம்கார் எங்களை அழைத்துச் சென்ற நாளிலேயே மழை வெளுத்து வாங்கி நிற்க முடியாமல் அட்டைக் கடி பட்டு, விரல்கள் இழுக்க ஏழாவது மலை பார்க்கமுடியாமல் ஏழாம் மலை அடிவாரத்திலிருந்து ஒரேயடியாய் இறங்கிய தேதியைக் காட்டிலும் பத்து நாட்கள் தள்ளியே இந்த வருட யாத்திரை ஆரம்பித்தது. சென்ற ஆண்டுப் பயணம் படிக்க ஒரு பரதேசியின் பயணம் -3- வெள்ளியங்கிரி

எறும்பு ராஜகோபால் ஏற்கனவே புக் செய்திருந்த ரயில் டிக்கெட் கடைசி வரை வெயிட்டிங் லிஸ்டியே காண்பித்து பல்ப் குடுத்தபோது மணி வெள்ளி இரவு 7.30. சரி, ஏதாவது ஆம்னி பஸ்ஸில் கோவை சென்றுவிடலாமென்று ஆன்லைனில் தேடினால் அநேகமாக அனைத்து வண்டிகளிலும் சீட் இல்லை.

ராஜகோபால் முதலில் கோயம்பேடு சென்று ஏதாவது வண்டியில் டிக்கெட் கிடைக்குமா என்று பார்த்தபோது ஏஆர்சி பார்சல் சர்வீஸாரின் பஸ்ஸில் இடம் இருந்தது. வோல்வோ இல்லாத சாதாரண செமி ஸ்லீப்பர் ஏசி பஸ். பிரயாணம் சுகமாக அமைந்து, மறுநாள் சனிக்கிழமை காலை ஸ்வாமிஜி எங்களுக்கான சிரமப் பரிகாரத்திற்கு ஏற்பாடு செய்திருந்த குஜராத் சமாஜத்திற்கு சென்றோம். எங்களுக்கு முன்பாகவே முதல் யாத்திரைக்கு வந்திருந்த அகநாழிகை வாசுதேவன் முதலில் ஓடிவந்து வரவேற்றார். வழக்கம் போல பஸ் பிடித்தாவது வந்து பொறியில் சிக்கும் இந்த ஆன்மீக புழுக்களை இன்முகத்தோடு அறைக்குள் இருந்தவாறு ஸ்வாமிஜி வரவேற்றார். குளித்துவிட்டு கிடைத்த நேரத்தில் பதிவர் விஜி மற்றும் சகோதரி பிரபா அவர்கள் வீட்டிற்குச் சென்று சிறிது பலகாரமும், ரோஸ்மில்க்கும் அருந்திவிட்டு மாலை மலை ஏற முடிவு செய்தோம்.

ஸ்வாமிஜியிடம் அப்பொழுதுதான் மலை ஏறும் ப்ரோக்ராம் பற்றிக் கேட்டேன். இரவு ஏற ஆரம்பிப்போம் என்றார். எனக்கு திக்கென்றானது. ஏனெனில் முதல் மலை தவிர்த்து மற்ற இடங்களில் தங்குவதற்குக் கூட இடமில்லை, மழை பெய்தால் அவ்வளவுதான் மிகப்பெரிய ரிஸ்க் ஆயிற்றே என்று எண்ணும்போதே, இரவு மலை ஏறி முதல் மலையிலிருக்கும் பிள்ளையார் கோவிலில் தங்கிவிட்டு மறுநாள் காலை 4 மணிக்கு மீதமுள்ள ஆறு மலைகளும் ஏறுவோம் கவலைவேண்டாம் என்று விளக்கினார்.

மழை பற்றிய கவலை எனக்கு உள்ளுக்குள் அரித்துக்கொண்டே இருந்தது. பருவ மழை துவங்கி 20 நாட்களுக்குப் பிறகான பயணம். சென்ற முறையை விட 10 நாட்கள் தாமதம், அதுவும் அந்த மலைப்பகுதியில் ஏற்கனவே மழையால் ஏறமுடியாமல் திரும்பிவந்த ஏமாற்றம், ஏழாவது மலை காணாமல் திரும்புவதில்லை என்கிற உறுதி, ஸ்வாமிஜியின் ஆஸ்தான சீடரான சுப்பாண்டிதான் இப்படி ஒரு நாளில் மலைப் பயணத்திற்கு ஏற்பாடு செய்திருப்பாரோ என்று அவரைத் தேடினேன், ஸ்வாமிஜியைத் தவிர்த்து வேறு யாரும் உடன்வந்திருக்கவில்லை.

திடீரென்று நமது இலக்கிய வாசிப்பாளர் வாராவாரம் மலைஏறும் ட்ரெக்கிங் பித்தர் சாறு சங்கரிடமிருந்து போன் வந்தது, எங்கே இருக்கீங்க? என்றார். கோவையில் என்று சொன்னேன். நான் புல்லட் எடுத்துக்கொண்டு வெள்ளியங்கிரி அடிவாரத்தில் இருக்கிறேன் என்று இன்ப அதிர்ச்சி தந்தார். பயபுள்ள கோயம்பத்தூர் வரையில் தனியாக புல்லட்டில் வந்திருக்கிறது எல்லாம் ஈசன் செயல்.

ஸ்வாமி ஓம்கார் அன்பர்களுக்கு பயணம் பற்றி விவரிக்கிறார்.

மாலை, 4 மணி அளவில் ஸ்வாமிஜியின் ப்ரணவபீடம் சென்டரில் அனைவரும் ஒன்று சேர்ந்தோம், வழக்கம் போல ஸ்வாமிஜி முதல் முறை மலை ஏறுபவர்களுக்காக சில அறிவுரைகள் வழங்கினார், கூட்டுத் தியானமும் நடைபெற்றது. உலர்பழங்கள், ரெடி டு ஈட் வகை சப்பாத்தி மற்றும் பப்பட், சில புளிப்பு மாத்திரைகள், ஆரஞ்சு மிட்டாய்கள், அட்டைக்கடியிலிருந்து தப்பிக்க நல்லெண்ணெய், குளுக்கோஸ் பாக்கெட், ஒரு எனர்ஜி ட்ரிங் பாக்கெட், முந்திரி, பாதாம் அடங்கிய பாக்கெட்டுகள் போன்றவை அடங்கிய ஒரு பை அனைவருக்கும் அளிக்கப்பட்டது, கூடவே ஒரு மூங்கில் கழியும். சென்ற முறையை விட இம்முறை எண்ணிக்கை அதிகம் 36 பேர் அடங்கிய குழுவாக ஒரு பஸ்ஸில் வெள்ளியங்கிரி மலை அடிவாரத்திற்கு ப்ராயாணமானோம்.

மலை ஏறும் முன்பாக அடிவாரத்தில் இரவு உணவு


அடிவாரத்தில் சாறு சங்கரும் எங்களுடன் சேர்ந்துகொள்ள வெள்ளியங்கிரி ஆண்டவர் கோவில் பிரகாரத்தில் அமர்ந்து இரவு உணவாக இட்லியும், கோதுமை ரவை உப்புமாவும், பொருள்விளாங்கா உருண்டையும் (சேல்ஸ் ஆகாத இந்த ஐட்டத்தின் ஸ்பான்ஸர் ஜெய் மாதாஜி விஜி) எடுத்துக்கொண்டோம். மலை ஏறும் பாதை கேட் போட்டுப் பூட்டப்பட்டிருந்தது,  அந்த இடத்தைப் பார்த்ததும் சென்றவருடம் மலை இறங்கியபின் இதே இடத்தில் இந்தப் பாதையைப் பார்த்து இனி வாழ்க்கையில் எந்த மலையும் ஏறுவதில்லை என்று நான் எடுத்த சபதம் நினைவுக்கு வந்தது, மீண்டும் இங்கேயே என்னை சுண்டி இழுத்தது எது? என்ற கேள்விக்கு விடை ஏதும் கிடைக்கவில்லை.:)))))

காவலுக்கிருந்தவர் இரவு மலை ஏற அனுமதி இல்லை என்றார் பயணம் சிறிது தாமதமானது, கூட வந்தவர்களின் ஆன்மீக கேள்விக்ளுக்கு பதிலளிக்க ஆரம்பித்தார் ஸ்வாமிஜி. அருகில் உறங்கிக்கொண்டிருந்த நான் திடீரென்று எழுந்து பிரபஞ்சம் ஏன் தோன்றியது என்று கேட்டேன், ஜெய் சங்கர் என்றபடியே என்னை மீண்டும் உறங்கச்சொன்னார். சிறிது நேரம் கழித்து காவலாளியிடம் சென்ற ஸ்வாமிஜி அவரிடம் நாங்கள் முதல் மலையில் தங்கிவிட்டு காலைதான் ஏறுவோம் என்று உறுதி அளித்தவுடன் பத்திரமாபோங்க என்று வழிவிட்டார். நான் மேலே வானத்தைப் பார்த்தேன், நட்சத்திரங்கள் பளிச் என்று மின்ன, மேக மூட்டமற்று தெளிவாகவே இருந்தது மழை மட்டும் வரக்கூடாது என்ற நினைப்புடன் குழுவோடு ஏறத்துவங்கினேன்.

மழை குளிர் தாங்கும் கோட், உள்ளே ஸ்லீவ்லெஸ் பனியன், அதனுள்ளே உள்பனியன் என்ற உடைகள் ஒவ்வொன்றாக கழற்றப்பட்டது, ஏற, ஏற உடல் சூடு அதிகமாகியது. மழை இல்லை, மரங்கள் சூழ்ந்திருந்ததால் காற்று தடைப்பட்டிருந்தது, வியர்த்துக்கொட்டியது, ஒருவழியாக முதல் மலை பிள்ளையார்கோவில் வரும்போது சப்தநாடியின் சப்தம் எனக்கே கேட்டது.

முதல் மலை உச்சியில் வரும் பிள்ளையார் கோவில்


நான்கு மணிநேரம் சுமாருக்கு அங்கே படுத்து உறங்கி காலைதான் பயணம் தொடருவோம் என்று ப்ளான் செய்த ஸ்ரீமான்.சுப்பாண்டியை பாராட்டத் தேடினேன், வாங்க என்று எங்களுக்கு முன்னாலேயே சென்று இடம் பிடித்த ஸ்வாமிஜியின் குரல்தான் கேட்டது. குளிர் இருந்தது, காற்று இருந்தது, நல்லவேளையாக மழை இல்லை. இயற்கைக்கு நன்றி சொல்லி. கிடைத்த 
இடத்தில் படுத்துக்கொண்டு தூங்க ஆரம்பித்தோம்,

வெள்ளி சூழ் காலை

பொழுது புலர்ந்தது யாம் செய்த தவத்தால்..


’சம்போ மகாதேவ’ என்று சரியாக 4 மணிக்கு ஸ்வாமிஜியின் கோஷம் எல்லோரையும் எழுப்பியது, அதிகாலைப் பனியுடன் காட்சி தந்த இயற்கை, வெளிச்சம் வரும் கிளம்புங்கப்பா என்று அரவணைக்க, மரங்கள் சூழ்ந்த கற்கள் நிறைந்த காட்டுப் பாதையில் டார்ச் லைட் உதவியோடுஇரண்டாம் மலைப் பயணம் ஆரம்பமாகியது. அனைவரும் படுத்து உறங்கி ஓய்வெடுத்திருந்தபடியால் சட்டென்று பாறைப் பாதை கடந்து இரண்டாம் மலை உச்சியான சிவநீர் என்ற இயற்கை சுனை நீர் வரும் இடத்தை அடைந்துவிட்டோம். அதிகக் களைப்பின்றி நீர் குடித்து நீர் நிரப்பி மூன்றாவது மலை ஏறத்துவங்கினோம். காற்றும் குளிரும் உடலுக்குத் தெம்பூட்டுவதாகவே இருந்தது. மெல்ல அடி எடுத்து பிரம்ம குகை வந்த மூன்றாவது மலை முடிந்து, நான்காவது மலை ஏற ஆரம்பித்தோம்.

ஐந்தாம் மலையிலிருந்து ஆறாம் மலை செல்லும் பாதை


வேண்டியபடியே மழை அறவே இல்லை, அல்லது அனைவரும் வேண்டியும் மழைபெய்யவில்லை என்றும் கொள்ளலாம், உலக வெப்பமயமாதலோ, மரங்கள் வெட்டுவதாலோ மனிதன் இழைக்கும் தீமைகளுக்கு பதிலடி தர இயற்கை முடிவெடுத்து விட்டதாகவே தெரிந்தது. 109 டிகிரி சர்வசாதாரணமாக பொசுக்கிய சென்னை வெயில் நினைவுக்கு வந்தது, கடவுளோ, இயற்கையோ என்னுடைய ப்ரார்த்தனை பலிக்குமளவிற்கு யோக்கியவான் நான் இல்லை என்பது தெரிந்ததாலேயே ஒரே வருடத்தில் அற்புதமாக மழை பெய்த இடம் இன்றைக்கு மழை இல்லாமல் அமைதியாக இருந்தது பயத்தை தந்தது. அட்டைகளை மீண்டும் நினைவுபடுத்திய பாறைக்கு வந்து சேர்ந்தோம், மழை இல்லாததாலும் ஈரம் இல்லாததாலும் அட்டைகளும் கண்ணில் படவில்லை ஐந்தாவது மலை கடக்க ஆரம்பித்தோம். 

பனி சூழ்ந்த காலையில், எறும்பு சித்தருடன் நான்


காற்று குளிருடன் சுழற்றி அடித்தது, இதுவரை சுமையாக இருந்த ஜெர்கினை எடுத்து அணிந்துகொண்டு, தலைக்கு கம்பளி குல்லாயும் போட்டுக்கொண்டு நடக்க ஆரம்பித்தோம், பேஸ்மெண்ட் வீக்காகி வெடிக்கத் துவங்கி இருந்தது, பளிச்சென்று வெயில் வந்து சென்றதை ரசித்தாலும் தூரத்தே ஸ்வாமிஜியும் இன்னபிற ஆரோக்கிய பக்தர்களும் நடக்கும் தூரம் மலைப்பைத் தந்து மனதை அசைத்துப்பார்த்தது. என்ன ஆனாலும் ஏழாவது மலை என்ற டார்கெட் மனதில் ஓடியது, 100 வது சதத்திற்காக சச்சினுக்கு கிடைத்த வாய்ப்பைப் போல மழை இல்லாத, அடிக்கடி வெயில் வந்தாலும் குளிரடிக்கும் இந்தப் பருவ நிலை 
இதைவிட்டால் வெள்ளியங்கிரி யாத்திரையில் அமையாது என்று உள்ளே ஒரு உறுதி ஏற்பட்டது.


சில விஷயங்கள்:

முதல் மலை முழுவதும் பாறைகளாலான படிக்கட்டுகளுடன் செங்குத்தான ஏற்றம் கொண்டது. கிட்டத்தட்ட திருப்பதியின் முதல் மலை காலி கோபுரம் போல.

இரண்டாவது மலை பாறைகளில் படிகள் செதுக்கப்பட்டிருக்கும், மழைக் காலங்களில் வழுக்கும் என்பதாலேயே வழுக்குப் பாறை என்றும் சொல்லுவர்.

மூன்றாவது மலை பாறைகளாலான படிக்கட்டுகள், மண் பாதை, மரங்களின் வேர்கள் என்று கலந்து வரும்.

நான்காவது மலை கற்களும், மணலும் நிரம்பிய அசல் காட்டுப்பாதை, மழை இருந்தால் மிகவும் சிரமத்தை அளிக்கும்.

ஐந்தாவது மற்றும் ஆறாவது பாதை சிறிது சமதளமாக நடக்கக்கூடியதும், ஏற்ற இறக்கம் கொண்டதும் காற்று வேகமாக மேலே வந்து நம்மைத் தள்ளுமளவிற்கு சமவெளியைக் கொண்டதாக, அழகான இயற்கை பள்ளத்தாக்குகளையும். மலைத் தொடர்களையும் , அடர்த்தியான காடுகளையும் கண்டு ரசித்து மகிழக்கூடிய பாதை, நல்ல பனி / மேகமூட்டம்
இருக்கும் நாட்களின் சுற்றியுள்ள அனைத்துமே வெள்ளியாக புகையாகத் தெரியும், வெயிலடிக்கும்போது அற்புதமான இயற்கையின் தரிசனைத்தைக் காணமுடியும்.

சுரண்டப்பட்ட விபூதிப் பாறை


ஆறாவது மலைதான் விபூதி மலை என்று அழைக்கப்படும். மாவுபோன்ற பாறைகளை சுரண்டி அதிலிருந்து கொட்டும் துகள்களை மலைக்கு வருபவர்கள் விபூதி பிரசாதமாக எடுத்துச் செல்வார்கள். சாதாரணமாக விரல்களால் சுரண்டினாலேயே மணலாகக் கொட்டும் அந்தப் பாறைதான் எங்களையும் சுமக்கிறது, கட்டுக்கோப்பான மலையாகவும் இருக்கிறது என்பதுதான் ஆச்சரியம்.

ஏழாவது மலை, அதைப் பிறகு பார்க்கலாம்.
--

ஏழாவது மலை அடிவாரத்தில் இருக்கும் சுனை


ஒருவழியாக ஆறாவது மலை முடிந்து, அடிவாரத்தை அடைந்து அங்கிருக்கும் சிறு குளத்தை அடைந்ததும் விவரிக்கமுடியாத மகிழ்ச்சி ஏற்பட்டது, சென்ற வருடம் இங்கே நிற்கக்கூட முடியாமல் அட்டைகள் கடிக்க இனி ஏற முடியாது என்று முடிவெடுத்து ஒரே ஓட்டமாக ஐந்து மலை இறங்கியது நினைவுக்கு வந்தது. குளத்தில் கூட் அட்டைகள் இல்லை, முழங்கால் அளவிற்கு இருந்த தண்ணீர் மிகவும் குளிர்ச்சியாக பளிங்குபோல நடந்து வந்த களைப்பிற்கு உற்சாகமாக அமைந்தது. குளித்து முடித்து, வேட்டி கட்டி, ஜெர்கினை மாட்டி பதினைந்து அடிகள் ஏறி வலது புறம் திரும்பியதும் ஏழாம் மலைக்கான பாதை தெரிந்தது.

காலை 9.15 மணிக்கு பனி சூழ்ந்த ஏழாம் மலை பாதை ஆரம்பம்


கடந்துவந்த ஆறு மலைகளை விட இந்த மலை வித்தியாசமானது என்பது புரிந்தது. காற்று கடுமையான குளிருடன் நம்மைச்சாய்த்து விடுமளவிற்கு அடித்தது. ஏற ஏற மேக மூட்டமும், பனியும் ஒருசேரத் தாக்கியது, தலைக்கு அணிந்திருந்த குல்லாவில் சிறிய பனித்துகள்கள் ஒட்டிக்கொண்டன. திடீரென்று வெயில் வந்தபோது சுற்றுப்புறமும், பள்ளத்தாக்கும், மலைகளும் விவரிக்கமுடியாத இயற்கையின் அற்புத தரிசனத்தைத் தந்தது, மனிதக் காலடி படாத இயற்கை வாழும் இடங்களின் செழுமை அதன் அடர்பச்சை நிறத்திலேயே தெரிந்தது. சுற்றுப் புறத்தை ரசித்தபடியே ஏறிக் கொண்டிருந்தோம்,

காற்றின் ஒலி வீடியோ..


வெள்ளியங்கிரியில் என்ன தரிசனம் கிடைத்தது???


(இன்னும் செல்லும் இந்தப் பாதை...)

.