தள்ளி திரிந்த காலம்..

காதலர் தின சிறப்பு பதிவு - இரண்டு. (கொசுவத்தி)

இதற்கு முன் முகிலன் பக்கத்திலிருந்து ஒரு தொடர்கதை இரண்டாம் பாகம் எழுதினேன். இப்போது அவர் டீன் ஏஜ் வாழ்க்கை கொசுவத்தி சுத்த அழைத்திருக்கிறார்.:) எனக்கு பின் இதை தொடர வழக்கம்போல நான் யாரையும் பெயர் சொல்லி அழைக்க விரும்பவில்லை விருப்பமிருக்கும் நட்புகள் யாரும் தொடரலாம்.. (கண்டிப்பாய் தொடருங்கள்:) முன் குறிப்பு: நான் காதலித்தபோது காதலர் தினம் எல்லாம் இல்லீங்க. 10 வருஷமாதான் இந்த பொங்கல் எல்லாம்..:))

----------

சாரி முகிலன் என் டீன் ஏஜ் வாழ்க்கையே இப்படித்தான் இருந்தது:). என் தந்தை கொடுத்த சுதந்திரம் தம்/தண்ணி எல்லாமே திருடாமல் அடித்ததால் அவ்வளவு சுவார்ஸ்யமாயில்லை “அப்பா இன்னிக்கு பார்ட்டி ஒரு பீர் அடிச்சிட்டுத்தான் வருவேன்” .

”என்னடா ஆச்சு ரிசல்ட்? டென்த் போய்டுவியா?”.“ஃபெயிலும்மா.” கண்களில் கண்ணீருடன் நான் சொன்னபோது, ”விடுடா நானே பல முறை எக்ஸாம்ல ஃபெயில் ஆயிருக்கேன் அடுத்த முறை பாஸாயிடலாம்,இதுக்கு போய் அழுதுகிட்டு, ஆனா இங்க வேண்டாம், சென்னைக்கு போய்டு” அப்பாவின் அந்த அன்புதான் என்னை எதிலும் ஃபெயிலாகாமல் இன்னும் காப்பாற்றிக்கொண்டிருக்கிறது.

குரங்கு பெடல் அடித்து முட்டி ஒடிய சைக்கிள் ஓட்டிய தழும்புகள், ”ஷங்கர் இந்தாப்பா கணக்கு பேப்பர். ரெண்டு மார்க் வாங்கி இருக்க அப்பாவ கூட்டிகிட்டு வா கண்ணு,” டான்பாஸ்கோ பள்ளி டைரியின் நடுவிலிருக்கும் ரோஸ் நிற பக்கத்தில் ஒல்லியாய் உயரமாய் கண்ணாடி போட்ட கணக்கு வாத்தியார் டியூஷனுக்கு நான் வராத கடுப்பில் எழுதியபோது மற்ற நண்பர்கள் பயத்துடன் பார்க்க, ”அப்பா இன்னிக்கு ஸ்கூல் வாப்பா”, ”ஏண்டா?” ”எனக்கு கணக்கு வரலை, அரை பரிட்ச்சையில ரெண்டு மார்க் தான், என்னை ஹிஸ்டரி செக்‌ஷன் மாத்திடு, உடனே சைக்கிளில் என்னுடன் வந்த என் அப்பா ஹெட்மாஸ்டர் ஃபாதரிடம் ”என் புள்ளைக்கு கணக்கு வராதுங்க, ஹிஸ்டரிக்கு மாத்திடுங்க..” காதலன் படத்தில் பீர் பாட்டிலுடன் வரும் அப்பாவைவிட என் அப்பா ரொம்ப ஃப்ரெண்ட்லி..:) 

மெட்ராஸிலிருந்து வந்த சித்தி பையன்கள் ”வாடா முட்டி பீஸ் விளையாடலாம்” னு கோலி விளையாட கூப்பிட்டுபோய் என் கை விரலின் முட்டிகளை ரத்தத்துடன் பார்த்து ரசித்த வில்லத்தனம். கிரிக்கெட் விளையாடப்போய், சச்சினுக்காய் அதை விட்டுக்கொடுத்த பெருந்தன்மை.

”மச்சி ஒக்காருடா” ஒரு டிசம்பர் கடைசி நாள் இரவில் ரமேஷ் யமஹா பின் சீட்டை காட்டி கூப்பிட்டபோது அவன் நூற்றுப்பத்து கிலோமீட்டர் வேகத்தில் சொன்னது ”மாம்ஸ் ஜம்ப் னு கொரல் குடுத்ததும் கரெக்ட்டா ஜம்ப் பண்ணிடு என்ன,” ”ஏண்டா” ”திடீர்னு எதிர்க்க எவனாவது வந்தா உயிர் தப்பிக்கனும்ல,” ”டேய் நான் வீட்டுக்கு ஒரே பையன் டா, ” அதனாலதான் உன்ன கூப்ட்டு சொன்னேன், வேற எவனாவதா இருந்தா நோ வார்னிங்”. வேலூரின் குளிர் கண்களில் வழிந்த நீரை உரைய செய்து நான் வண்டியை நிறுத்த சொல்வதற்கு முன் ஏழு கிலோமீட்டரை நொடிகளில் கடந்து சி.எம்.சி அருகில் வண்டியை நிறுத்தி ஹாப்பி நியூயியர்டா” மறு ஜென்மத்தில் நம்பிக்கை பிறந்தது அப்போதுதான். சரி போதும் மிச்ச சுய புராணங்கள் பதிவுகளுக்காய் ரிசர்வ்ட். இப்போ சீசனுக்கு ஏற்ற பதிவு..(திங்கள் வரை என் தொந்தரவு இல்லை..!)

நான் அழகாத்தானே இருக்கேன். ஏன் எனக்கு மட்டும் ஒரு காதலியும் கிடைக்கவில்லை..?

நம்புங்கள் சாதா போனும், கறுப்பு, வெள்ளை தொலைக்காட்சி பொட்டியும் பரவலாய் வருவதற்கு முன்பே அதாவது நான் 6-வது வகுப்பு படிக்கும்போதே எனக்குள் காதல் வந்துவிட்டது (நான் அவ்ளோ அரத பழசுதான் ஆனாலும் யூத்து ). 9-வது வகுப்பு டான்பாஸ்கோ மேன் நிலை பள்ளியில் ஃபெயில் ஆகும்வரையில் மேலே உள்ள கேள்விகள் மட்டுமே பிரதானமானதாய் இருந்தது. 

கூடப்பிறந்தவர்கள் யாருமில்லாத தனிமை, நிறைய புத்தகங்கள் எனக்கான வாழ்க்கையை கற்றுக்கொடுக்க ஆரம்பித்த சமயத்தில் 10ஆவது வரையாவது படிக்க வைக்கும் முயற்சியில் என் தந்தை என்னை அனுப்பியது சென்னைக்கு. அங்கே நான் சேர்ந்தது கோஎட் பள்ளி, அப்போதும் எனக்கே எனக்கான ஒரு கேர்ள் ஃப்ரெண்ட் தேடலில் மனது அலைபாய்ந்து கொண்டிருந்தது. 

இதுவரை படித்துவிட்டு என்னை சரியான ரோமியோ, Girls Pick என்று நினைத்திருந்தால் ப்ளீஸ் நான் ரொம்ப பாவங்க, அதாவது பொன்னுங்களே நம்மள தேடிவந்து நீ ரொம்ப அழகா இருக்க ன்னு சொல்லி, க்ளுக் ன்னு சிரிக்கனும்னு ஆசப்பட்ட ஒரு பாவ ஜீவன். (அடப்பாவி நீ பாவமாடா..?? )

பிறகுதான் ’பாகு’ சித்தரின் அருள் வாக்கு படிக்க கிடைத்தது..

’பெண்களை கவருவதில் முதல் வழி கண்டுகொள்ளாமலிருப்பது. அவள் அழகை கண்டு வாய்பிளக்காமலிருப்பது, எல்லா நேரங்களிலும், அமைதியோடு பேசுவது, தடுமாறுகிறவனை எந்தப்பெண்ணும் மதிப்பதில்லை.’

நான் படித்த அதிக பட்ச காதல் இலக்கியம் இவ்வளவுதான். ஆனால் இன்றைக்கும் இதுதான் சக்சஸ் பார்முலா (அட்லீஸ்ட் - எனக்கு) ஆனாலும் பெண்களை விட கூச்சம் எனக்கு அதிகம். இரண்டு பெண்கள் எதிரே வந்தாலும் எந்தப்பக்கம் எஸ்கேப் ஆகலாம் என்று யோசிப்பேன். வலிய வந்து யாராவது பேசினாலும் பதில் பேசுவதற்குள் நாக்கு உலர்ந்துவிடும், ஏன்? தெரியாது. ஆனாலும் என் வாழ்வில் செம்புலப்பெயனீர் போல தானே வந்து கலந்தவர்கள் பல பேர்..

சென்னையில் மீண்டும் 9-ஆவது, ஒரு வழியாய் 10-ஆவது படித்து பாஸாகி 11,12 ம் வகுப்பு படிக்க டான்பாஸ்கோவையே தேர்ந்தெடுத்தேன் (என்னை ஃபெயில் பண்ணிட்டீங்கல்ல இங்கேயே பாஸாகுறேன் பார் +2 என்ற வெறி) உங்களுக்கு தெரிந்த சிவராமன் முதல் பல நட்புகள் கிடைத்த நேரம் அதுதான் (என்னது ஏற்கனவே ஃபெயிலாகி இப்போ 11வது சேர்ந்து சிவராமன் க்ளாஸ்மெட்டுன்னா இன்னும் அரத பழசான்னு கேட்க்கறீங்களா?? ஸ்டில் யூத்துதான் ஒண்டிக்கு ஒண்டி எங்க வேணாலும் பெட் வெச்சிக்கலாம்:). 

டான்பாஸ்கோ பள்ளியின் பின்புறம் ஆக்சிலியம் பெண்கள் பள்ளி பச்சை தாவணி, வெள்ளை மேல் சட்டையில் தேவதைகள் சைக்கிளில் போவதை தரிசிக்க பள்ளி விட்டவுடன் நிறைய பேர் கேட்டின் இடது புறம் திரும்ப நான் மட்டும் வலது புறம் திரும்பி வீட்டிற்கு செல்வேன். (அப்போ இலக்கியம் தேடி சிவராமன் சென்னைக்கு சென்றதெல்லாம் சத்தியமாய் எனக்கு தெரியாது. அதுசரி யாரோட காதலையும் யாரிடமும் சொல்லாத ஒரு நட்பு வட்டம் அது..:)

10-ஆவது படிக்கும்போது முதல் காதல் நான் படித்த பள்ளி ஆசிரியரின் பெண், ஒரே வகுப்பு. அவளின் தைரியம் சக நண்பர்களுக்கு பயத்தை தர என்னை கோர்த்து விட்டார்கள், ட்ராயரும், கையில்லா பனியனுமாய் பி.டி வகுப்புக்கு வரிசையில் செல்கையில் அவள் சிரிக்கும் நமுட்டு சிரிப்பு அவளுக்குள் என்மீதான ஈர்ப்பை சொல்லியது. ”அவன் ஒரு வெள்ளை உளுவை, அவனை போய் லவ் பண்றியேடி” என்ற சக தோழிகளின் கேலியையும் மீறி அது வளர்ந்தது,  பொங்கலுக்கு இரண்டு நாள் முன்பாக என் பெயரிட்ட விலாசம் தாங்கிய முதல் கடிதம் பொங்கல் வாழ்த்தாய் வந்து சேர்ந்தது. ஆயிரம் கடிதங்கள் அதன் பின் வந்து விட்டாலும் அந்த முதல் கடிதம் அப்படியே பதிந்துவிட்டது.  இரண்டே வருடங்களில் நண்பர்களாலேயே வளர்ந்து, அவர்களாலேயே மலர் வளையம் வைக்கப்பட்டது.

ஒரு சினிமா, எத்திராஜ் கல்லூரி முன் அவளுக்கான அவஸ்தை தவம், அந்த கூவம் பாலத்தை தாண்டி நேரே போய் ஆவின் பார்லரில் ஐஸ் கிரீம் சாப்பிட்டது, ஒன்றாய் பார்த்த அரங்கேற்ற வேளை படம், காதலுக்கு ’சுபம்’ போட்ட புல்லா அவென்யூ திரு.வி.கா பூங்கா, அந்த காதலின் எச்சங்களாய் மிச்சமிருப்பது இவை மட்டுமே.

அந்த பிரிவில் எல்லாரையும் போலவே பெண்களை வெறுக்கத்தொடங்கினேன். மூன்றே மாதத்தில் வேறொறுத்தி வந்தாள், ஒரு பெண் என்பவள் யார்? அவளின் குணங்கள் என்ன? ஒரு ஆண் பெண்ணை எப்படி அணுக வேண்டும்?, காதலின் உச்சம் என்ன? உயிரை பிடுங்கி எறியும் முத்தம் எது?, பெண்மையின் வாசனைகள், கோபம், அழுகை, சிரிப்பு, கேலி, அசரவைக்கும் அழகு, காதல் இன்னபிற ஈரத்தோடு இந்த களிமண்ணை நோக்கி தினம் வருவாள் பார்க்கும் நாளெள்லாம் என்னை வைத்து பொம்மைகள் செய்வாள்.

இன்றைக்கும் எனக்கான பெண்களைப்பற்றிய புரிதலின் போதி மரம் அந்த பெண்தான். ஆங்கிலத்தில் மாதங்களின் ஸ்பெல்லிங் கூட சரியாக சொல்லத்தெரியாத என்னை இரண்டு இன்ச் அளவிற்கு ஆங்கில புத்தகம் படித்த பெண் கிறங்க கிறங்க காதலித்தாள். எந்த வித எதிர்பார்ப்புமில்லாத அந்த காதல் எனக்கு கற்று கொடுத்த பாடங்கள் அதிகம். அது மோகத்தை விட புரிதலை நோக்கி என்னை கூட்டிச்சென்றது. ஒரு கட்டத்தில் சட்டென்று அதுவும் முறிந்துவிட அதன் பின் வாழ்வில் காதல் சொல்லி வந்த பெண்கள் நிறைய பேர் டீன் ஏஜ் தாண்டியும்..                      

             

வெவஸ்தையே இல்லையா? இதுக்கு பேர் காதலாய்யா ன்னு கேட்டீங்கன்னா? தெரியல. உங்கள எனக்கு பிடிச்சிருக்குன்னு ஐ லவ் யூ ன்னு ஒரு பெண் முகத்த பார்த்து சொல்லும்போது நான் திரும்ப பதில் மரியாதையா அவங்கள காதலிச்சிருக்கேன்ன்னுதான் சொல்லமுடியிது (அல்லது அப்படித்தான் என் ஜீன்களில் எழுதப்பட்டிருக்கிறது). Is it Love or Lust? என்று மீண்டும் கேட்டால் நிச்சயம் Lust இல்லை என்று என்னால் சொல்ல முடியும். அப்ப காதலா? என்றால் ஒரு உணர்ச்சி பொங்கும் அந்த அனுபவத்தை நட்பு என்று என்னால் சொல்ல முடியவில்லை. என்னிடம் காதல் சொன்னவர்களும் நட்பு என்பதை பிரயோகிக்கவில்லை. ஆனால் மனதறிந்து யாரையும் நான் ஏமாற்றவில்லை, ’சத்தியமா உன்ன கல்யாணம் பண்ணிக்கிறேன்’ என்று சொல்லி மேலே கை வைத்ததில்லை. எப்படி என்னை காதலிப்பதாய் சொன்னபோது நான் மகிழ்ச்சியாய் வரவேற்றேனோ அதுபோலவே ’சாரிடா’ என்று எதுவும் சொல்லாது அவர்கள் பிரிந்தபோதும் சிரிப்போடே பிரிந்து மறைந்திருக்கிறேன் (ஆம் மீண்டும் யாரையுமே பார்க்கவில்லை/முயலவுமில்லை) .

ஒரு புரிதலோடே பிரிந்திருக்கிறோம். புரிதல் எப்படி பிரிவை தரும் என்றால் புரிதல் பிரிவை மட்டுமே தரும் வேதனையை அல்ல. சில காலம் என்னுடன் காதலாயிருந்த அந்த பெண்கள் இப்போது நல் வாழ்வு வாழக்கூடும். நிம்மதியாய் அவர்கள் உலாவிய ஒரு இடமாய் என் மனமும் இருந்திருக்கிறது என்பதில் எனக்கு பெருமைதான். 

அந்த 10 பேருமே என்னிடம் காதலை சொல்லியவர்கள், காதலுமின்றி நட்புமின்றி இதற்கு என்ன பெயர் வைக்கலாம் என்று சிரித்து யோசித்தபடியே, ”ஆல் த பெஸ்ட்” சொல்லி பிரிந்து போயிருக்கிறோம். ஆனால் கடைசியாக நான் சொல்ல விரும்பி காதலிக்கிறேன் என்று நான் சொல்லிய பெண் சிரித்தபடியே என்னை நிராகரித்ததோடு எனக்காய் தூது போனவரையே ”உனக்கு இவதான் கரெக்ட்” என்று ரெகமென்டேஷனுடன் திருப்பி அனுப்பினார்.:)) அட சரிதான் என்று அவரையே நான் தங்கமணியாகவும் ஆக்கிக்கொண்டேன்..:)) காதலுக்கு மரியாதை. இப்போதும் அந்த பெண்மணி நல்ல குடும்ப நட்பாகவே தொடர்கிறார். மேலே சொன்ன எல்லாமும் தெரிந்த என் மனைவியும் ”ஏங்க உங்க ரெண்டாவது லவ்வர் ரொம்ப அழகுங்க” என்று சொல்லும்போது ஏற்படும் உணர்வுகளுக்கு எந்த பெயரும் வைக்க மனமில்லாது சிரிப்போடே கடந்து போகிறேன்...:)) (அட அவங்களுக்கும் கொசுவத்தி இருக்குங்க..:-)         

என் வாழ்வில் வந்த அந்த ஜீவன்களை, அறியாமலேயே என்னை செம்மைப்படுத்திய நல் மேய்ப்பர்களாகவே பார்க்கிறேன். காதலித்துப்பார்த்துவிட்டு அது வேஸ்ட் என்று சொல்வதற்கு முன்பு உண்மையில் காதலித்தோமா என்று கேட்டுக்கொள்வது நல்லது என்பது என் கருத்து. 

அதிகபட்சம் 100 வயது வாழப்போகும் ஒரு அவசர கதி வாழ்க்கையில் ஒவ்வொருவருக்கும் நல்ல ஒரு காதல் வாய்க்கப்பெற வேண்டும் (ஃபீலிங்ஸ் தாண்டி புரிதலோடு, மரியாதையோடு,). அது ஒரு மறு பிறப்பு போலத்தான். பெண்ணை/ஆணை நோக்கி மட்டுமே காதல் என்பது தேவை இல்லை தன்னை நோக்கியதாயும் இருத்தல் நலம். இன்னும் நிறைய எழுதலாம், ஆனால் அடிக்க வருவீர்கள்..:))  

Golden Moments Slip by

I Cannot Hold them Back

Don't ask me what and why

Expression is what i lack.

All that i can write to you

is that I have a Treasure

The meetings with you - though few

They were such a pleasure

.. 
..

As I think of you my love

my pen moves uninterruptedly

But there has to be a stop,

and I stop here.








.