கடவுளின் குழந்தைகள்..

    கடவுளின் குழந்தைகள்..

DOWN SYNDROME  எப்போதும் எனக்கு தோன்றுவது இதுதான்: எதுனா பிரச்சனை வந்தா அழகா ஒரு பேர் வெச்சிட்டு அடுத்த வேலை பார்க்கப்போய்விடுகிறோம்.

பிறகு அதை பற்றிய ஏதேனும் பேச்சு வரும்போது ஹாங்..அந்த வியாதிக்கு என்னா பேரு?..-ன்னு ஞாபகப்படுத்தி ரொம்ப கஷ்ட்டம்ப்பா அது எப்படித்தான் சமாளிக்கிறாங்களோ.?.மற்றும் இன்ன பிற வசனங்களோடு நமது அன்றாட வேலைகளில் கரைந்து காணாமல் போகிறோம்.

இந்த குறைபாடுடைய குழந்தைகள் வளர்க்கும் பெற்றோர்களை நான் பார்த்திருக்கிறேன். வாழ்வில் நமக்கு பிரச்சனைகளற்ற விஷயங்களிள் நாம் சிறிது கூட கவனம் செலுத்துவதில்லை என்பதற்கு அவர்கள் உதாரணம். அது ஒரு குறைபாடு என்று சொல்வதற்கு நமக்கு தகுதி உண்டா? தெரியாது. இத்தனைக்கும் ஒரு குரோமோசோம் அதிகமான குழ்ந்தைகள் அவர்கள். யார் வீட்டில் இறப்பு நிகழவில்லையோ அவர்கள் வீட்டு சாம்பலை எடுத்து வாருங்கள் நான் இறந்தவரை உயிர்ப்பிக்கிறேன் என்ற வாக்கியம் நினைவுக்கு வருகிறது.

துரு துரு குழந்தைகள் வளர்ப்பதற்கே சலிப்படையும் நாம் அந்த குழந்தைகள் வளர்க்கும் பெற்றோர்களை ஒரு முறை கவனித்தால் ஆழ்ந்த அன்பின் வெளிப்பாடும், அர்ப்பணிப்பும், ஒரு தவமும் தெரியும். முக்கியமாய் தந்தைகளை நான் பார்த்த வரையில் கிட்டத்தட்ட ஒரு ஞானியின் நிலையில் அதிகம் பேசாமல் அன்பு பாராட்டக்கூடியவர்களாகவே இருந்திருக்கிறார்கள்.

வளர வளர குழந்தையாகவே இருக்கும், எல்லாவற்றிற்கும் ஒரு உதவி தேவைப்படும் அந்த கடவுளின் குழந்தைகளுக்கு பெற்றோர்கள் என்றும் பெற்றோர்களே. சலிப்பே இல்லாத எதிர்பார்ப்பில்லாத ஒரு அன்பை காலம் முழுதும் வழங்க தயாராகும் முடிவெடுக்க நிரம்ப தைரியமும், பொறுமையும் வேண்டும்.

சாப்பாட்டில் ஒரு குறை இருந்தாலும், வண்டி ஓட்டிக்கொண்டு போகும்போது சிக்னலில் சில நொடிகள் காத்திருப்பதற்கும், வரிசையில் நிற்க முடியாது குறுக்கு வழி தேடி அரசாங்கத்தை குறை சொல்லி, அடம் பிடிக்கும் குழந்தையை ‘சனியனே ’ என்றும், இன்னும் பலவற்றை தினக்கடைமையாகவே மாற்றி கடைசி ஓவரில் சொர்ப்ப ஓட்டங்களில் தோற்கும் அணிக்காக ஒரு நாளை முழுவதும் வீணாக்கும் நமக்கு எதிர்பார்ப்பில்லாத அன்பென்பது வேற்றுகிரக வாசிகளின் மொழியாகத்தான் தெரியும்.

இது பண்ணனும்னா எனக்கு என்ன லாபம்?

எனக்கு எப்பொதும் வியப்பளிக்கும் இந்த வசனம் நான் முதலில் கேட்டது 17 ஆவது வயதில் வேலைக்கு போனபோது.  என்னுடைய குடும்பத்துக்கான சம்பாத்தியம் என்பது என்னுடைய பள்ளிப்படிப்பு முடிந்த உடனே தொடங்கிய ஒன்று. கூடப்படித்த நண்பர்கள் எல்லாம் அழகாய் கல்லூரிக்கு செல்ல, நான் வேலைக்கு போனது எனக்கே ஆச்சரியமான ஒன்று. அந்த சிறிய வயதில் வேலை எனக்கு பல வயதில், அனுபவத்தில் முதிர்ந்த நண்பர்களை தந்தது. நிறைய படாமலே பட்டு தெரிந்து கொள்ள வேண்டிய விஷயங்களை தெரிந்துகொண்டேன். கூடவே புத்தக படிப்பும் சுதந்திரமான பெற்றோரும், கூட பிறந்தவர்கள் யாருமில்லாத தனிமையும் பல வயதுக்கு மீறிய யோசனைகளை மூளையில் தண்ணீர் விட்டு வளர்த்துக்கோண்டே இருந்த நேரம். லாப நஷ்டங்களை பற்றி கவலைப்படாத ஒரு வாழ்க்கையை என் தந்தை சொல்லாமலே போதித்திருந்தார், சம்பாதித்ததை விட இழந்தவைகள் அதிகமான அவரின் வாழ்வில் ’இன்றைய பொழுது இனிதே கழிந்ததது நன்றி!’ என்ற எளிய சூத்திரம் மகிழ்ச்சியை அள்ளி தந்துகொண்டிருந்தது. இதுதான் வேண்டுமென்ற எந்த எதிர்பார்ப்புமற்று இன்றைக்கும் என்னால் வாழ முடிகிறதென்றால் அதற்கு என் தந்தையே முழு முதல் ஆசான். அதனாலேயே இந்த லாப நஷ்ட்ட கணக்குகள் என்னை கொஞ்சம் சங்கடப்படுத்தும்.

" ஏன்? நான் என்னாத்துக்கு செய்யனம்? என் டைம் ஓவர், வேற யாராவது செய்யட்டும்" போன்ற கேள்விகளுக்கான எனது விளக்கங்களில் நான் கேலிப்பொருள் ஆக்கப்பட்டேன். நான் முகமூடி அணிந்து மனிதர்களை சந்திக்க முடிவெடுத்த்து அப்போதிலிருந்துதான்.

ஆனால் தினசரி வாழ்வில் வேலைக்காகவும், பொது ஜன கூடலுக்காகவும் என்னால் அணியப்பட்ட அந்த முகமூடி இந்த மாதிரி குழந்தைகளையும், அவர்களை கொஞ்சும் பெற்றோர்களையும் பார்க்கும்போது காணாமல் போய் விக்கித்து நிற்க வைக்கும். உடனே மனம் வேக வேகமாய் கணக்கு போட்டு

 ”ஏன்ப்பா உனக்கு இப்படி ஒரு குழந்தை பிறந்தால் நீ என்ன பண்ணுவ?”

என்று என் சுய ரூபத்தை தட்டி எழுப்பும். ஒரே அடியில் தட்டி நசுக்கி, அதை சாகடித்துவிட்டு சர்வ நாசம் செய்து, எதிர் வரும் பெண்ணின் இடுப்பையோ, எதாவது விளம்பரத்தையோ பார்த்து, நினைத்து என்னால் ஏன் கடந்து போக முடியவில்லை? பலமுறை நான் யோசித்தும் எனக்கு கிடைக்காத பதில் அது.

இம்மாதிரி குழந்தைகள் இரண்டு பேர் என் வாழ்வில் மிக நெருக்கமாய் கண்டதுண்டு. நடக்க முடியாது, புன்னகைத்த முகத்துடன் நம்மை பார்த்து ஏதோ சொல்லவரும் அவர்களின் மொழி என்னால் ரசிக்கமுடியாமல் மெதுவாய் தலை கோதி சிரித்துவிட்டு வந்திருக்கிறேன். எந்த வித சங்கோஜமும் படாமல் பெற்றோர்களும் என்னை குழந்தைக்கு அறிமுகம் செய்து வைக்கும்போது. என்னுடைய இருப்பே தெரியாது ஜடமாய் உணர்ந்த நேரங்கள் அதிகம். ஏன் இப்படி ஒரு படைப்பு என்று படைப்புகளின் மீதே வெறுப்பு வந்ததுண்டு. ஆனால் மனிதம் சோதிக்க, அன்பை சோதிக்க, இவ்வுலகில் நம் இருப்பின் நோக்கத்தை சோதிக்க ஏதோ ஒரு சக்தி செய்யும் வேலையாக இருக்குமோ என்று எனக்கு நானே சமாதானமாகி இருக்கிறேன். தனக்குப்பின் யார் அந்த குழந்தையை கவனித்துகொள்வார்கள் என்ற கவலை கூட வெளிக்காட்டிக்கொள்ளாது, தினம் தினம் உடல் துடைத்து, பள்ளிக்கு அழைத்து சென்று, பல வித வழிகளில் அவர்களை சுயத்தில் நிற்க வைக்க அக்குழந்தைகளின் பெற்றோர்கள் செய்யும், காட்டும் அன்பு எதாலும் ஈடு செய்ய முடியாத ஒன்று.

"எனக்கு என்னா தருவ?" என்று ஆரம்பித்து உன் மதம், என் மதம், நான் பெரியவன், நீ சிறியவன், உன் யோக்கியதை, என்தை போன்ற எந்த பேறறிவு கழிசடையும் தெரியாது மற்ற ஜீவ ராசிகளை போல தனி மொழியில் அவர்கள் நமக்கு, எந்த எதிர்பார்ப்புமில்லாத வாழ்வை போதிக்கிறார்கள்.

அங்கே மொழிகள் தேவை இல்லை, வழிபாடு தேவை இல்லை, முகஸ்துதி தேவை இல்லை, பொறாமையோ, போட்டியோ, மற்றவனை அழித்து நான் வாழ வேண்டுமென்ற அசாதாரண தத்துவங்களோ இல்லை. வெறும் சிரிப்பு, சில ஒலிகள், பேதமில்லாத வாழ்வு. கடவுளின் குழந்தைகள் இப்படித்தான் இருக்க வேண்டும். மனிதர்கள் வயிற்றில் பிறந்து மனித க்ரோதங்கள் மறுத்து, பிறப்பின் ஸ்ருதியை வாழ்க்கை முழுவதும் பற்றி இருக்கும் அவர்களைப்போல் இருக்க எந்த ஞானியாலும் முடியாது.        

இப்படி பாதிக்கப்பட்ட ஒரு தன்னம்பிக்கையான குழந்தையின் பக்கத்தை பாருங்கள்.

மனித வாழ்வில் அன்பும், பகிர்தலும், சக ஜீவன்களை மதித்தலும் இப்போது மிக அவசரமாக, அவசியமாக கையிலெடுத்து பயன்படுத்த வேண்டிய தருணம் வந்து விட்டது. நம்முள்ளே அந்த விதையை நட்டு அகிலமெங்கும் தூவுவோம்.




.